Η πρώτη αντίδραση καθενός
αντικρίζοντας ένα άτομο με ειδικές ανάγκες είναι να επισημάνει τα διαφορετικά
χαρακτηριστικά του. “Δε βλέπει”, “δεν ακούει”, “δεν περπατάει”, “δε μιλάει” η
”Πώς κάνει έτσι;” είναι φράσεις που όλοι μας έχουμε πει ή σκεφτεί....
Το πρώτο όμως που θα έπρεπε
να σκεφτούμε είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους που πρέπει να ντυθούν, να φάνε,
να έχουν σπίτι, να ζεσταθούν, να πάνε σχολείο, να ζήσουν!H αναπηρία μας αφορά όλους
είτε έχουμε είτε όχι κάποια αναπηρία οι ίδιοι ή το περιβάλλον μας .
Είναι κατάσταση δυσάρεστη
και συχνή και πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να εξοικειωθούμε με αυτήν ώστε να
δεχτούμε και ειλικρινά να μην ενοχλούμαστε από την παρουσία ενός παιδιού με
αναπηρία.
Χρειάζεται να
αποδεσμευτούμε από το εξωπραγματικό πρότυπο της τελειότητας, του νέου, υγιή,
δυνατού, γυμνασμένου, έξυπνου ατόμου που προωθείται από την διαφήμιση.
Μόνο
έτσι μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον όπου το παιδί με αναπηρία να ζει
ισότιμα με τους συνομηλίκους του.
Χαρατσή Γεωργία
εκπαιδευτικός ΠΕ 71